Een fragment uit de rubriek ‘spastische (eigen)wijsheid’ van de 25-jarige Kimberley Tseng uit Gouda. Kimberley liep bij haar geboorte een hersenbeschadiging op en heeft daardoor de lichamelijke handicap Cerebrale Parese (CP). Hierdoor kunnen de spieren niet goed aanspannen en samenwerken. Kimberley heeft bijvoorbeeld moeite met lopen en drinken en wordt geholpen met douchen en aankleden. Ze woont in een zogenoemde fokuswoning, waarin alles gelijkvloers en rolstoeltoegankelijk is. Rijdt in een aangepaste auto en heeft een scootmobiel voor de dagelijkse boodschappen. 

Jeugdtrauma 

Het interview is bij haar thuis, waar hondje Bikkel al blij blaft als de bel gaat. Kimberley zet koffie, maar vraagt wel of ik zelf even het kopje kan pakken. Want dat gaat nu eenmaal minder makkelijk als je spieren soms oncontroleerbaar bewegen. We gaan zitten en beginnen het gesprek. Over haar verhalen, haar website en haar jeugd, waarin ze ontdekte dat ze geen aansluiting meer vond bij leeftijdsgenoten. 

De kracht van contact 
Kimberley's verhaal verscheen in het boek 'De Kracht van contact', dat we op 25 juni 2019 presenteerden. Daarin lees je ook de andere verhalen die verschenen in onze reeks over eenzaamheid. Bekijk hier alle verhalen. 

‘Ik was zestien jaar toen ik merkte dat we in twee totaal verschillende werelden leefden. Zij hadden het over jongens, make-up en gingen uit en ik was vooral met mijn toekomst bezig. Die was voor mij zo belangrijk dat ik al het andere liet voor wat het was. Vaak hoorde ik dat ze me al zo volwassen vonden, te serieus. En dat maakte mij weer onzeker. Ik werd bang om afgewezen te worden als ik contact zocht. Dat ik gevoelens had die er niet mochten zijn. En ik was bang dat ik me nog eenzamer zou voelen als ik ze zou uitspreken. Dat mensen zich van mij zouden afkeren.’

Just as Kim 

Kimberley vond al snel een nieuwe passie om zich te uiten: schrijven. Ze begon een website, Just as Kim, om als ervaringsdeskundige anderen een hart onder de riem te steken. Daarop schrijft ze dat ze graag dromen en doelen die ze heeft, wil nastreven. ‘Mijn ervaringen waren niet altijd goed en ik heb behoorlijk moeten knokken. Maar ik ben ervan overtuigd dat ze hebben bijgedragen om daar te komen waar ik nu sta. Ik heb mijn plek gevonden in de maatschappij en ik weet wat ik wil.’ 

Mooie woorden, maar Kimberley maakt duidelijk dat de werkelijkheid niet zo rooskleurig is. ‘Eens in de zoveel tijd verval ik weer in momenten dat ik te weinig zonnige kanten zie’, schrijft ze in de verhalenbundel ‘Passievol’ uit 2017. Op mijn vraag hoe vaak die momenten nu nog voorkomen, zegt ze bijna fluisterend: ‘Helaas steeds vaker en steeds langer. Ik voel me dan vreselijk eenzaam. Mensen in mijn naaste omgeving zeggen wel eens: maar Kim, je hebt toch veel gedaan en bereikt? En je hebt veel mensen om je heen. Maar voor mij voelt het soms juist extra eenzaam met mensen om mij heen, met wie ik alleen oppervlakkig contact heb.’

Ik vind het moeilijk om nog groots te dromen, omdat die dromen tot nu allemaal zijn mislukt.

Masker op 

Kimberley lacht veel, ook als het over haar gevoelens van eenzaamheid gaat. Het is een lieve, aanstekelijke lach, die haar gezicht doet stralen. Maar toch… Op de vraag of die lach misschien een masker is, is het dan ook even stil. Dan knikt ze. En volgt een heel verhaal. Over dat ze torenhoge verwachtingen had van contacten met mensen, maar telkens werd teleurgesteld. Dat ze vroeger ook werd gepest en daarom een hoge muur heeft opgetrokken. Dat ze nog steeds moeite heeft om haar gevoelens direct in een gesprek te uiten. En dat ze wel een groot netwerk heeft, maar het tegelijkertijd moeilijk vindt om mensen om hulp te vragen of dichtbij te laten komen. 

Maar voor mij voelt het soms juist extra eenzaam met mensen om mij heen, met wie ik alleen oppervlakkig contact heb.

‘Je bent niet uniek in wat je ervaart en waar je tegenaan loopt, zei een psycholoog tegen mij. Alleen vergroot het zich bij mij wel enorm uit. Zonder handicap zou ik misschien minder problemen hebben om een keer hulp te vragen. Maar nu moet ik voor mijn gevoel elke dag een drempel over. Dat maakt het extra moeilijk.’ 

Dromen creëren 

Gevangen in een lichaam dat niet doet wat je wilt en daar boos en verdrietig over raken. Dat is eigenlijk de eenzaamheid van Kimberley. ‘Dingen die ik echt niet kan, boeien me niet. En ook niet dat dat ik op een driewieler fiets of af en toe in een rolstoel zit. Maar het doet mij zeer dat ik nu dingen moet opgeven die ik vroeger wel kon. Ik reed twee keer in de week paard, maar het kostte me meer energie dan dat het opleverde. Dus stopte ik ermee. 

Ik kon goed studeren, haalde vmbo-tl en probeerde thuisstudies te volgen, maar kwam er vervolgens achter dat verder studeren er voor mij niet in zat. Ik studeerde voor mijn toekomst, om een betaalde baan te krijgen. Dat wil toch iedereen? Je nuttig maken en meedraaien in de maatschappij. Maar… ook het werken kostte mij te veel inspanning. Daarom ben ik kortgeleden volledig afgekeurd en zit ik nu thuis. 

Ik merk dat ik het moeilijk vind om nog groots te dromen, omdat die dromen tot nu toe allemaal zijn mislukt. En ik vind het moeilijk om kleine stapjes te creëren, omdat ik niet weet hoe ik die kan zetten. Tegelijkertijd wil ik zelf regie houden over mijn leven. Zo zou ik ooit nog wel eens een gedichtenbundel willen uitbrengen. Maar hoe? En wie kan mij helpen om kleine stapjes helder af te bakenen, op zo’n manier dat ik er zelf mee aan de slag kan?’ 

10.000 stappen 

Toch zijn er ook de mooie momenten, als blijkt dat ze iets goed kan en op haar manier haar steentje kan bijdragen. Zoals een gastcollege over haar handicap geven voor 40 vmbo-leerlingen. ‘Dat zou ik wel vaker willen doen.’ En ‘Steptember’, de maand waarin ze met twee vriendinnen dagelijks 10.000 stappen zet om via sponsors 1.500 euro op te halen voor mensen met CP. Met haar beperking een hele uitdaging, die ze bijna iedere dag van september graag aangaat en redt. ‘Mijn twee ‘gezonde’ vriendinnen hebben er meer moeite mee.’